به پا خیزیم.
به احترام مربی که هیچوقت منتظر تشکر شاگرداش نشد.
به احترام مربی که وقتی شاگردش میرفت وسط میدون نگاهش همیشه اونجا بود.
به احترام مربی که وقتی مسابقات میشد استرس تموم وجودش رو میگرفت.
به احترام مربی که هیچوقت منتظر نبود شاگرداش اسمشو یدک بکشن و بگن این مربی ما بود.
به احترام مربی که همیشه انتظار داشت شاگرداش براش بهترین باشن ولی جاش گذاشتن.
به احترام مربی که تو تنهاییش شکست ولی به روی شاگرداش نیاورد
به احترام مربی که زیر بار مشکلات کمرش شکست ولی هیچکی باری از رو دوشش برنداشت.
به احترام مربی که همیشه مقصر بود ولی هیچوقت مورد تشویق قرار نگرفت.
به احترام مربی که خیلیارو باهم رفیق کرد ولی خودش غریبه شد.
به احترام مربی که برا همه بهترین کارارو کرد ولی هیچکی خوبی هاشو ندید و فقط یه بدیش رو دیدن.
به احترام مربی که خودش شکست ولی نذاشت شاگردش بشکنه.
به احترام مربی که تنهایی باخت ولی نذاشت شاگردش ببازه.
به احترام مربی که همیشه اسم استاداش رو با افتخار همه جا پرچم میکرد ولی شاگرداش .
به احترام مربی که بازیکنانی تربیت کرد تا بتونن مربیهای آینده باشن.
به احترام مربی که خيليا رو به خیلی جاها رسوند بدون اینکه توقعی داشته باشه، تازه خیلیاشون متوجه نشدن چه کسی سکوی پرتابشون شده یا اینکه متوجه شدن و به روی خودشون هم نیاوردن .
و در نهایت
به پا خیزیم.
به احترام همه مربی _ معلم هایی که گردنمون حق دارن و فراموششون
کردیم.
درباره این سایت